De laatste etappe

Gisteravond was het iets te laat om nog een verhaaltje te schrijven. Dees was doodmoe en ging vrijwel meteen door naar bed. Ikzelf heb nog even wat gedronken met pa en ma en ben ook redelijk op tijd naar mijn bedje toe gegaan.

’s Ochtends waren we redelijk vroeg wakker. Voordat we naar het ontbijt zijn gegaan hebben we de laatste dingen in de tas ingepakt. Om iets over acht waren we beneden waar ook onze grote vrienden uit Denemarken aan het ontbijt zaten. Deze waren een dag eerder aangekomen vlak voor het avondeten. De bediening had het er gisteravond al erg druk mee. Gelukkig voor hen was het ontbijt minder werk. Alleen de kannen koffie en thee waren niet aan te slepen. Toen we weer op onze kamer zaten hebben we nog even op internet gekeken of er al vertragingen bekend waren. Dit was niet het geval.

Uiteindelijk zijn we om iets over negen naar beneden gegaan en hebben we afscheid genomen van de eigenaar. Hij wenste ons een goede reis en we liepen naar het station. Voor de laatste keer liepen we langs het beekje en de Inn richting het station. Toen we net op het station waren werd omgeroepen dat onze trein een kleine vertraging had opgelopen. Uiteindelijk kwam onze trein vijf minuten te laat aan. Omdat de trein Innsbruck als beginstation had was de trein nog zo goed als leeg. Echter in onze vierzits zaten al twee japanners. Deze moesten mee tot het laatste station in Oostenrijk. Vanaf het eerste station in Duitsland waren die twee plaatsen alweer gereserveerd. Dit keer was het een moeder en dochter (van een jaar of 15) die volgens ons samen op vakantie zijn geweest aan de Bodensee. Opzich waren het aardige mensen, maar echt veel zeiden ze niet.

Een andere vrouw, die vanaf Imst tot aan Lindau (aan de Bodensee) had liggen slapen was een stuk spraakzamer. Zij ging een weekje op verjaardagsvisite (klinkt stom ik weet het) bij haar zoon in Stuttgart. Zij vertelde dat ze hem tegenwoordig een stuk minder ziet dan vroeger, maar dat kwam dus duidelijk door de afstand. Zij vroeg ook hoe onze vakantie was geweest en wat we allemaal hadden gedaan. In mijn beste Duits was het nog best een aardig gesprek.

In Duisburg stapten ook onze andere buren uit. Zij moesten nog een half uurtje met een stoptrein naar hun huis (in Wesel). De trein was inmiddels bijna weer uitgestorven. Echter wij reden nog steeds prima op schema. Helaas ging het één station voor Münster alsnog mis. Er werd omgeroepen dat er mensen op de rails liepen en dat we een onbekende vertraging zouden oplopen. Uiteindelijk hebben we een half uurtje stil gestaan in Recklinghausen. We zouden in Münster even iets van een McDonalds of Burgerking opzoeken om even wat warms te halen. Echter van de geplande 38 minuten overstaptijd bleven er maar acht over. Meer dan in het station even twee frikadellenbroodjes en twee broodjes bal halen zat er helaas niet in. Ondanks dat deze broodjes koud waren smaakten ze wel goed, alleen voor Dees werd het broodje bal toch iets te veel, die mocht ik dus opeten.

Uiteindelijk waren we om vier over tien in Gronau alwaar pa en ma ons op het station stonden op te wachten. Samen zijn we naar huis teruggereden en hebben we nog een paar foto’s gekeken. Dees is vrij snel naar bed gegaan, want ze was doodmoe van de hele dag in de trein zitten. Ik had hier zelf niet zo veel moeite mee, maar de tweewekelijkse reis naar Den Helder zal vanaf nu een stuk korter lijken!

Dit was het laatste verslag van onze vakantie. We hopen dat jullie het met veel plezier hebben gelezen. Wij hebben het in ieder geval met veel plezier voor jullie geschreven. Wij hebben erg genoten van onze rondreis, en hopelijk hebben wij dit gevoel aan jullie over kunnen brengen.

Wij zouden het leuk vinden als jullie even een reactie geven op onze verhaaltjes!