Interrail dag 4 - Hintertux

Vanmorgen niet door de wekker wakker geworden, maar we waren ruim voor de wekker wakker. We zijn daarom op tijd gaan ontbijten en besloten vandaag gezien de weersvoorspellingen maar eens af te reizen richting Hintertux. Rond half tien zijn we weggelopen van het hotel richting het station. Om iets voor tien kwam de bus aan die ons richting de Hintertux Gletscher Bahn zou brengen. Toen we in de bus waren gestapt kwam er net een trein aan. Hordes mensen kwamen richting dus bus gerend en de bus was dan ook overvol. Er moesten zelfs mensen buiten blijven staan. Via een mooie route kwamen we na ruim een half uur aan in Hintertux. Wij hadden ons voorgenomen helemaal naar de eeuwige sneeuw te gaan als het niet duurder zou dan 15 euro per persoon. Bij de kassa aangekomen bleek de prijs 18,50 per persoon te zijn, maar we hebben toch maar kaartjes gekocht tot de top. Vanuit het dal, naja dal, we waren al op circa 1400 meter, zagen we de besneeuwde top al liggen. De eerste etappe van de tocht omhoog mochten we maken met onze Zillertal Card. De eerst lift bracht ons tot ca. 2100 meter. Hier waren wat restaurantjes en natuurlijk skiverhuur. Echter de laatste had hier niet veel zin, aangezien er van sneeuw geen sprake was bij temperaturen van 14 graden boven het vriespunt. Voor de volgende stap hadden we wel onze aangeschafte kaartjes nodig. Deze gondel bracht ons tot op een hoogte van 2660 meter. Hier was één gecombineerd restaurant, winkels en ontspanningsruimte te vinden. Hier voelden we ook voor het eerst vandaag de sneeuw onder onze schoenen. Op deze hoogte eindigde de gletsjer waarop de skiërs hun gang konden gaan. Echter voor ons gevoel was de temperatuur hier nog wel ruim boven nul. Met het nodige kunt en vliegwerk werd geprobeerd de piste begaanbaar te houden. Maar gedurende de dag werd dat steeds lastiger. Dit vertelden ook twee jongens die bij ons in het hotel zitten. ’s Ochtends is de sneeuw goed te doen, maar gedurende de dag wordt het eigenlijk onmogelijk om goed te snowboarden. Vanaf 2660 meter namen de laatste gletcherbus (nummer 3 dus) naar boven.

Deze lift bracht ons tot op een hoogte van 3250 meter boven zeeniveau. De temperatuur op de top van de berg was rond het vriespunt. Maar doordat de zond volop scheen voelde het niet echt koud. Gelukkig hadden we van een medelander zonnebrand gekregen. Anders was het niet goed voor onze huid. Na een uurtje in de sneeuw vertoeft te hebben in relatief heldere omstandigheden, bij ons was de hemel stralend blauw, maar van alle kanten begon deze dicht te trekken, besloten we maar weer een niveautje lager te gaan. Bij het restaurant hebben we ons getrakteerd op een lekkere kop (winterse) soep.

Dees had erwtensoep met worst en ik had goulashsoep. Deze hebben we lekker op het zonneterras opgegeten om vervolgens af te dalen met de lift tot 2100 meter. De laatste afdaling besloten we te voet te maken. De wegen waren redelijk breed en dus goed begaanbaar voor ongeoefende bergwandelaars als wij. Op een bepaald moment stond er een afslag aangeven naar het basisstation van de lift. Volgens mij hadden we ook door kunnen lopen, maar Dees besloot voor de kortere (avontuurlijke) route te gaan. Deze route ging over redelijk smalle paadjes langs redelijk steile afgronden. Echter doordat we alweer in een redelijk bosrijk gebied waren was het niet zo eng als op de kale hellingen. Na een kleine twee uur waren we weer beneden. Beneden pakten we de bus weer richting Mayrhofen. Dees vond nog een vrije plaats voorin, terwijl ik zelf ben doorgelopen naar achteren. We hadden beide een zitplaats, maar dus niet bij elkaar. De Italiaanse chauffeur was in opperbeste stemming en maakte bij elke halteplaats een grapje. Halte dokter Beer: Hier moet je niet wezen, halte Forrelle: hier heerlijke verse vis en nog veel meer van dat soort woordgrapjes. De hele bus lag dubbel. Bij station Mayrhofen aangekomen zijn we richting hotel gewandeld waar nogal wat tumult was. Blijkbaar was er op de klettersteigroute achter ons hotel iets misgegaan. Want er was net een ambulance aangekomen. Even later volgden een bergreddingsteam en een traumahelikopter. Uiteindelijk is er een persoon met de traumaheli vanaf de bosachtige steile helling afgevoerd. Even later vertrok de heli met hoge vaart richting ziekenhuis. Hoe het is afgelopen is ons onbekend. Vervolgens zijn we naar een Italiaans restaurant twee kilometer verderop gewandeld. Dit werd ons door diverse mensen aanbevolen. Dees bestelde een lasagne al forno en ik een pizza calzone (zo’n dubbel geklapte) met een “salatteller” erin verwerkt. Dees haar eten smaakte goed, maar het leek wel een kinderportie. Tussen mijn pizza was de kaas en tomatensaus (als die er op hoorde??) ver te zoeken, maar hij was wel erg lekker. Als toetje kregen we nog een kersenlikeurtje. Al met al was het niet de aanrader die we er van verwacht hadden. Toen we net thuis waren stond er weer een ambulance bij het bospad. De buren vertelden dat er iemand onwel was geworden op hetzelfde pad als iemand anders eerder op de dag. Deze persoon kon gelukkig gewoon met de ambulance meegenomen worden. Na een tijdje op het balkon te hebben gekletst met onze buren, nodigden ze ons uit voor een bakje koffie. Dit sloegen we niet af en we hebben een uurtje bij hun op het balkon gezeten. Het stel van rond de ik schat 45 kwam ook Enschede. Wat een toeval weer. Wat we morgen gaan doen weten we nog niet. Aangezien er voor morgen niet al te best weer voorspeld wordt (ahum) moeten we misschien maar eens op zoek naar een alternatief programma. We zullen zien.